Գրիգոր Զոհրապ

Անծանոթը

Փողոցին մեջ կերթար, կարծես կը սահեր,

Հուշիկ քայլով, դանդաղ, գրեթե շփացող,

Դեմքը կազե լաչակի մեջ կը պահեր,

Պատմուճան մը ուներ հովեն ծըփացող:

Աղվո՞ր, տգե՞ղ, ինչ փույթ. բավեց որ մտքես

Մարմին մը տամ ես ուզածիս պես իրեն,

Վրդովիչ հով, պչրանք մը լուռ, վերջապես

Ամեն բաներն որոնց համար կը սիրեն:

Ու տարիներ սրտիս խորքը ջանացի

Պահել զինքը մասունքի պես, և մե՛կուն

Չըսի անոր հրապույրները կանացի

Որ գիշերներս ըրին խռոված և անքուն:

Ի՞նչպես եղավ, ո՛վ երազի ծնունդ կին,

Որ ըստուգիվ մարմին առած, խրոխտ ու վես,

Դեռ անցյալ օր թատրոնի մը հոծ մուտքին`

Չճանչցողի մը պես ամցար իմ քովես։

Զատիկ առթիվ

Անկյուն մ'ունիմ սրտիս մեջ ուր՝

Կառանձնանամ ամեն ատեն,

Վերհիշումներ երբոր տըխուր

Երկրեն զիս պահ մը կանջատեն։

Հոն` կը կենամ ես ծնադիր

Ինչպես առաջքը խորանին,

Եվ ուր միայն կը ծաղկի իր

Կես սուգին մեջ եղրևանին։

Հոդ շարված են իրարու մոտ

Մութ փոսերը իմ իղձերուս,

Հիշատակներ` հիմա աղոտ,

Անուններ` զոր չըսեր լեզուս։

Խոլ տենչանքներ, թռիչք անհուն

Զոր ձեռքովըս տվի հողին,

Մեռելներ` զոր ուրիշներուն

Պես հարության հույսը չունին։

Հսկում

Քակե' մազիդ խուրձը ոսկի օձերու

Որ պլլվին պարանոցիդ ձյունեղեն,

Ուսիդ, մեջքիդ փաթթվելով քեզ նեղեն

Միսիդ վրա իբրև քողք մը բոցերու։

Մերկ, խրոխտ, շքեղ օթոցիդ վրա պառկե՛ դուն

Սև մետաքսե գուլպաներըդ պահելով,

Երազներ հյուսե՛, քնացիր դեմս անվրդով,

Ես ըսպասեմ այսահարի պես արթուն։

Կեցի՛ր այդպես, որ իմ հոգվույս մեջ տըպեմ

Ձայտքը, էջքը, թավալումը գիծերուդ,

Հիշեմ տեղվանքն հոս հոն ցրված բիծերուդ,

Ինքզինքըս անով խաբեմ, խաբխըբեմ։