Քառյակներ

Ո՜նց է ժպտում իմ հոգին

Չարին, բարուն, ամենքին.

Լույս է տալիս ողջ կյանքիս

Ու էն ճամփիս անմեկին:

* * *

Ի՜նչ ես թռչում, խև-դև սի՛րտ,

Հազար բանի ետև, սի՛րտ,

Ես ո՞նց հասնեմ հազար տեղ

Քեզ պես թափով, թե՛թև սիրտ:

* * *

Լինե՜ր հեռու մի անկյուն,

Լինե՜ր մանկան արդար քուն,

Երազի մեջ երջանիկ,

Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն:

* * *

Մի հավք զարկի ես մի օր.

Թռա՜վ, գնաց վիրավոր:

Թռչում է միշտ իմ մտքում

Թևը արնոտ ու մոլոր:

* * *

Երկու շիրիմ իրար կից,

Հավերժական լուռ գրկից,

Թախծում են պաղ ու խորհում

Թե` ի՜նչ տարան աշխարհքից:

* * *

Ո՞վ է ձեռքով անում, ո՞վ,

Հեռվից անթիվ ձեռքերով.

-Ջա՜ն, հայրենի անտառներ,

Դուք եք կանչում ինձ ձեր քով:

* * *

Աշնան ամպին ու զամպին,

Մոլոր նստած իմ ճմբին,

Լոռու հանդում մի արտույտ

Նայում է միշտ իմ ճամփին:

* * *

Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան

Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.

Ձեռքերն արնոտ գնում է նա դեռ կամկար,

Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

* * *

Հիմա բացե՜լ են հանդես

Երգիչները իմ անտես.

Ջա՜ն, հայրենի ծղրիդներ,

Ո՞վ է լսում հիմի ձեզ:

* * *

Ե՛տ չեկա՜վ…

Գնա՜ց, գնա՜ց, ետ չեկավ,

Անկուշտ մահին, սև հողին

Գերի մնաց, ե՜տ չեկավ:

* * *

Ու՞ր կորա՜ն…

Մոտիկներս ու՞ր կորա՜ն,

Ինչքան լացի, ձեն ածի`

Ձեն չտվին, լու՜ռ կորան:

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Կորցրել եմ, ու՞ր գտնեմ,

Տեղդ իմաց տուր` գտնեմ,

Ման եմ գալիս էս մթնում

Քեզ մոտ գալու դուռ գտնեմ:

* * *

Ի՜նչ իմանաս Ստեղծողի գաղտնիքները անմեկին.-

Ընկեր տվավ, իրար կապեց էս աշխարհքում ամենքին,

Բանաստեղծին թողեց մենակ, մեն ու մենակ Իրեն պես,

Որ Իրեն պես մտիկ անի ամեն մեկին ու կյանքին:

* * *

Խայամն ասավ իր սիրուհուն. “Ոտքդ զգույշ դիր հողին,

Ո՜վ իմանա` որ սիրունի բիբն ես կոխում դու հիմի…”

Հե՜յ, ջա՜ն, մենք էլ զգույշ անցնենք, ո՜վ իմանա, թե հիմի

Էն սիրուհու բի՞բն ենք կոխում, թե՞ հուր լեզուն Խայամի:

* * *

Երնեկ էսպես` անվերջ քեզ հետ` իմ կյանքի հետ լինեի,

Հազար երնեկ` դաշտում մենակ` երկնքի հետ լինեի.

Բայց ո՜վ կտա էն վայելքը` ինքս ինձ էլ չզգայի,

Ու հալվեի, ծավալվեի, ամենքի հետ լինեի…

* * *

Լուսը լուսին քո ժպիտն է իմ երեսին ճառագում,

Երբ, ա՛խ, արդեն անբույժ զարկված, դեպի մահն եմ ես հակվում,

Էսպես Էն վառ արեգակի շողերի տակ կենսածոր

Կայծակնահար կաղնին ոտքի չորանում է օրեցօր: